یکی از ویژگی های سرمایه داری قرن بیست و یکم" نئولیبرالیسم" ایجاد کانونهای بحران یکی پس از دیگریست. آیا صاحبان عمده بانکها، شرکتهای انحصاری صنایع" نظامی، نفت و گاز" و دلالان بین المللی" ، در یک کلام الیگارشها موفق خواهند شد،جهان را در قرن حاضر به کام نابودی بکشانند؟ سوال فعلی این است که آیا کانون بحران" تایوان" آخرین ایستگاه نئولیبرالیسم خواهد بود یا نه؟ برای رسیدن به جواب سوال، باید موضوعات مختلفی را مورد بررسی قرار داد. موضوعاتی همچون انسجام سیاست نئولیبرالیستی در روابط بین المللی و ایجاد واحد رهبری که بتواند، برنامه ها و سیاستهای نئولیبرالیستی را در عرصه جهانی تحت کنترل و در امور داخلی " کشورها" ، دیکته کند. آنچه که مسلم است نئولیبرالیسم، نه، توانسته رقابت بین انحصارات را تحت کنترل درآورده و نه، توانسته رهبری واحدی را در سطح بین الملل بوجود آورد. باوجود رشد تکنولوژی و ظهور قدرتهای انحصاری جدید در صنایع" نظامی، تولید" و فن آوری مدرن، ظهور قدرت اقتصادی رو به رشد چین و همچنین نقش انحصاری گازپروم" روسیه" در عرصه انرژی، رقابت بین انحصارات تشدید و به مرحله رویاروئی نظامی بین انحصارات کشیده شده است. در چنین شرایطی نه تنها خاتمه کانونهای بحران قابل تصور نیست بلکه باید در انتظار گسترش و حتا ویرانگر در سایر مناطق جهان بود. در اینحا لازم است، نگاهی گذرا به بحرانهای جاری انداخته شود.
