در این نوشته کوتاه، می خواهم حکایتی از شکنجه های قرون وسطائی در زندانهای جمهوری اسلامی روایت کنم که بطور سیستماتیک درمورد مدافعین کارگران و زحمتکشان اعمال می شود. در این مقاله از شخصی می نویسم که در زیر شکنجه دژخیمان، به جرم دفاع از آزادی، برابری، عدالت اجتماعی و آرمان طبقه کارگر جان باخت. حسن جمالی رفیقی بسیار دوست داشتنی، مهربان و فداکار بود. او مارکسیستی بود مبارز با افکار بسیار مترقی. روزی به حسن گفتم:" حسن تو یک مهندس هستی، در دوران دانشجوئی شاگرد ممتاز بودی و به راحتی می تونی به تحصیل ادامه بدی و حالا هم که شغل خوبی داری و می تونی از یک زندگی کاملن مرفه برخوردار بشی، اصلن، انگیزه ی تو در دفاع از منافع طبقه کارگر چیست؟" او در کمال صداقت جواب داد:" پدرم کارگره و من پرورش یافته خانواده کارگری هستم, من مهندس نشدم که در استثمار جامعه بخصوص طبقه کارگر شریک شوم. طبقه کارگر و سایر زحمتکشان به نظامی احتیاج دارند که بتواند پرورش دهندگان خود را اعم از مهندس، دکترو...برای پیشرفت جامعه، سازماندهی و بکار گیرد. بنابراین من یقین دارم که با ایجاد جامعه سوسیالیستی به رهبری طبقه کارگر، ارزش واقعی انسان شکوفا، آزادی، برابری و عدالت اجتماعی برای همه افراد جامعه مهیا می شود. من برای چنین جامعه ای مبارزه می کنم."
