شیپور جنگ را تنها با قدرت شوراها می توان خفه کرد

تحولات اخیر در کشمکشهای امریکا و جمهوری اسلامی به مراحل حساس و خطرناکی نزدیک شده است.  در سالروز خروج امریکا از برجام, ترامپ رئیس جمهور امریکا, تحریمای اقتصادی را به صنایع فولاد, آهن, آلومینیوم و مس گسترش داد.  جمهوری اسلامی نیز در بیانیه شورایعالی امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران اعلام کرد:

" جمهوری اسلامی ایران در مرحله فعلی دیگر خود را متعهد به رعایتِ محدویت های مربوط به نگهداری ذخائر اورانیوم غنی شده و ذخائر آب سنگین نمی داند. به کشورهای باقی مانده در برجام شصت روز فرصت داده می شود تا تعهدات خود به ویژه در حوزه های بانکی و نفتی را عملیاتی نمایند."  این بیانیه بنوعی از تائید تحریم هر نوع فعالیت هسته ای ایران از طرف امریکا حکایت دارد و چیزی جز یک ادعای پوچ و بی معنی نیست و تنها می تواند جنبه تبلیغات داخلی داشته باشد.  اما قید شصت روز مهلت در بیانیه بر خلاف انتظار جمهوری اسلامی با عکس العمل قاطع سه کشور اروپائی روبرو گردید و همزمان با رد مهلت یاد شده, خواستار پایبندی جمهوری اسلامی بر مفاد توافقنامه برجام و عدم فعالیتهای موشکی شدند.

امریکا نیز بعد از تحریمهای اقتصادی, ماشین نظامی را به جریان انداخته است. روز سه شنبه پنتاگون در بیانیه ای اعلام کرد:" توسط مرکز نیروهای مسلح آمریکا (سنت کام)، ایالات متحده آمریکا "شواهد واضحی" دریافت کرده است که ایران آماده حمله احتمالی به نیروهای آمریکایی مستقر در خاورمیانه است." متعاقب چنین بیانیه ای آمریکا ناو تهاجمی آبراهام لینکلن و همچنین بمب‌افکنهای ب – 52 امریکا را در قطر مستقر کرد. روز جمعه 20 اردیبهشت صدای امریکا گزارش داد که ناو جنگی یو- اس- اس آرلینگتون که برای حملات آبی خاکی مورد استفاده قرار میگیرد, به منطقه اعزام می شود. سفر غیرعادی پمپئو وزیر امورخارجه امریکا به عراق و انگلستان و آرایش جدید نظامی نشان می دهد که خطر حمله را نمی توان نادیده گرفت. پریشانگوئی ظریف وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی, مبنی بر مبادله زندانیان و ادعای تحریک حمله توسط مشاوران ریاست جمهوری امریکا, ترامپ را مخالف جنگ ارزیابی می کند. ترامپ نیز با توجه به گفته های مشکوک ظریف, شماره تلفن تماس را در اختیار سفارت سوئیس قرار می دهد. ترامپ با دادن شماره و اعزام نیروهای نظامی به منطقه نشان داد که بدنبال تسلیم جمهوری اسلامی بدون دخالت نظامی یا با دخالت نظامی است. هر دو شیوه در صورت رسیدن به اهداف امریکا, بعد از شکست تلاشهای امریکا در مورد کره شمالی و ونزوئلا پیروزی بزرگی برای ترامپ باشد.

اهداف دولت امریکا از این فشارها چیست.

با وجود اظهار نظرهای دوگانه در هیات حاکمه امریکا ,  امریکا بدنبال سیاست مشخصی در مورد ایران است. سیاستی که خواستار تغییر رفتار رژیم جمهوری اسلامی بخصوص در امور داخلی کشورهای منطقه و عدم فعالیتهای هسته ای و موشکی و امضا قرارداد جدید بر اساس 12 ماده اعلام شده از طرف وزارت امورخارجه امریکاست.

بحران داخلی امریکا هر روز ابعاد تازه ای بخود می گیرد. دو حزب عمده در مقابل هم صف آرائی کرده اند. کارگران  و زحمتکشان از امکانات اجتماعی محروم و ثبات شغلی در معرض خطر قرار گرفته, هر روز به تعداد بی خانمان افزوده می شود. صاحبان شرکتها و سهامداران عمده از مالیات معاف و سنگینی آن بر دوش اکثریت حامعه احساس می شود.  شخصیتهای سیاسی مقابل هم صف آرائی کرده اند و از اتهامات شخصیتی ومالی گرفته تا اتهام توطئه از همدیگر ابائی ندارند. ترامپ رئیس جمهور امریکا در تازه ترین اظهارات, "جو بایدن" معاون ریاست جمهوری سابق امریکا و کاندیدای جدید ریاست جمهوری را متهم به مذاکره غیر قانونی " توطئه" با جمهوری اسلامی کرد. برخی از دموکراتها ترامپ را متقلب و خواستار روشن شدن وضعیت اظهار نامه مالیاتی او هستند. جنگ تجاری امریکا با چین اوضاع را پیچیده تر کرده و دیوار مکزیک دو جناح را در مقابل هم قرارداده است. ترامپ با طرح "نئولیبرالیسم ملی" و شعار" فقط امریکا" سعی دارد بحران داخلی را به خارج مرزهای امریکا بکشاند. با چنین سیاستی حفظ و ایجاد کانونهای جدید بحران الزامیست. در راستای کانون بحران نظامی لاینحل خاورمیانه,  کانونهای بالقوه در شرق آسیا " کره شمالی" و امریکای جنوبی " ونزوئلا طرح ریزی شده است . تداوم بحران" خاورمیانه " درآمدهای کلانی برای صنایع نظامی بهمراه آورده و ترامپ هرگز نمی خواهد این منبع درآمد را از دست دهد. بنابراین امریکا با علم کردن جمهوری اسلامی سعی دارد حضور نظامی خود را در منطقه توجیه و در صورت لزوم از عملیات نظامی بر علیه ایران استفاده کند.

راهی که جمهوری اسلامی در پیش رو دارد.

تحریمهای اقتصادی و عدم تمایل شرکتهای بزرگ اروپائی در مشارکت طرحهای نفت و گاز جمهوری اسلامی را در وضعیت بسیار دشواری قرار داده است. سیاست خصوصی سازی و خام فروشی منجر به نابودی تولید و سرمایه ملی شده است. با نبود تولید داخلی, بازار مصرفی ایران در انحصار کالاهای وارداتی قرار گرفته است. در چنین موقعیت تحریمهای اقتصادی توانسته اثرات مخرب خود را درتمامی سطوح بر خانواده های شهری و روستائی تحمیل کند. درآمدهای ارزی به پائینترین حد خود رسیده و ادامه بودجه جاری دولت و حمایت از نیروهای مزدور را با مشکل مواجه کرده است.

علیرغم اختلافات ظاهری سردمداران رژیم, باندهای حکومتی بدنبال معامله پنهانی با امریکا هستند. جمهوری اسلامی, زمانی که ازا بسیج میلیونی مردم بعنوان اهرمی برای معاملات مخفی استفاده میکرد, با ریزش نیروهای بدنه رژیم  این امکان را از دست داده است و دیگر بسادگی نمی تواند معاملات مخفی را از مردم پنهان نگه دارد. دولت امریکا برهبری ترامپ با آگاهی از این مسئله اسرار دارد که مذاکرات در سطح حاکمان اصلی رژیم و بصورت علنی صورت گیرد. علنی بودن مذاکره بیش از پیش رژیم را هراسان کرده و بنابراین سعی دارد تا آنجائیکه می تواند برای جلوگیری از اعتراضات عمومی در معامله علنی با آمریکا مقاومت کند. هر چند جمهوری اسلامی رسمن از شعارهای عامه پسند دوری کرده, با اینحال گهگاهی عوامل رژیم شعارهائی را از قبیل " تنگه هرمز را می بندیم و به هیچ کشتی اجاز عبور نمی دهیم" شنیده می شود که از اعلان رسمی آن مبنی بر" اجازه عبور کشتی های ایران از تنگه هرمز" فرسنگها فاصله دارد و دیگر از قایقهای تندرو سپاه پاسداران خبری نیست.

در نهایت, تحولات اخیر در خلیج فارس بستگی به وضعیت داخلی جامعه ایران دارد. آمریکا تنها در شرایطی دست به تهاجم نظامی خواهد زد که مطمئن شود که این جنگ به رویاروئی با مردم نخواهد کشید. از آنجا که دشمنی رژیم جمهوری اسلامی با مردم حد و مرزی نمی شناسد, چه بسا امکان دارد زمانی, همدوش نیروهای متجاوز به سرکوب مردم اقدام کند. بنابراین مردم راه چاره ای جز ایجاد شوراهای مردمی و مبارزه علیه جمهوری اسلامی ندارند. کارگران و زحمتکشان باید توسط شوراها, قدرت را در شهرها, روستاها, کارخانجات, مدارس, دانشگاه ها و ادارات در اختیار گیرند. سربازان و درجه داران شوراهای انقلابی خود را تشکیل داده و پادگانها را با قدرت شورائی اداره و همراه با کارگران و سایر زحمتکشان با شعار نان, کار, آزادی, پرچم بنای سوسیالیزم را افراشته و کشور را از نابسامانی نجات دهند.

نابود باد جنگ و خونریزی!       زنده باد شوراهای مردمی!