زنده باد روز جهانی کارگران سرآغاز مبارزه علیه استثمار، فقر، نابرابری و جنگ

امسال کارگران ایران همگام با کارگران جهان در شرایطی به استقبال جشن اول ماه می " 11 اردیبهشت روز جهانی طبقه کارگر" می روند که دولتهای نئولیبرالیسم، جنگ، ویرانی،فقر ،گرانی و بیکاری و بی ثباتی شغلی و نابودی محیط زیست را به جامعه بشری تحمیل کرده اند. در چنین شرایطی مبارزه و سازماندهی آگاهانه طبقه کارگر جهانی برای نابودی نئولیبرالیسم و ایجاد دنیای مدرن با نظام اجتماعی سوسیالیستی برهبری طبقه کار، بیش از پیش لازم و ضروریست.  

جمهوری اسلامی با اجرای سیاستهای اقتصادی نئولیبرالیسم و با روبنای ایدئولوژی اسلامی  فشار مضاعف، بر طبقه کارگر و سایر زحمتکشان کشور وارد ساخته و با حاکم کردن سیستم اقتصاد دلالی و رانتخواری، تولید داخلی را از بین برده و محیط زیست را در معرض نابودی قرار داده است. با گسترش فقر، بیکاری ، گرانی، بی خانمانی، بسیاری از کارگران و سایر زحمتکشان را مجبور ساخته تا برای زنده ماندن اعضای بدنشان را در معرض فروش قرارداده و یا دست به خودکشی بزنند. در عرصه اجتماعی و حقوقی، با تصویب قوانین شرعی" قرون وسطائی" ابتدائی ترین حقوق کارگران و زنان، ثبات و امنیت شغلی کارگران را از بین برده و بمثابه برداری نوین، کارگران را تحت مالکیت پیمانکاران، کارفرمایان و مدیران شرکتهای خصوصی و دولتی درآورده و زنان را به شهروندان بی هویت و دست دوم تقلیل و تحت مالکیت مردان فرصت طلب" متدین و مرفه" قرار داده است.

سالهاست که کارگران برای دریافت ماه ها دستمزدهای پرداخت نشده" عقب افتاده" از طرف کارفرمایان و پیمانکاران دست به اعتصاب می زنند. هرچند اعتصابات و اعتراضات کارگری بخصوص کارگران مبارز هفت تپه و فولاد و.... دستاوردهائی در پی داشته است. با این وجود تجارب اخیر نشان می دهد که اگر کارگران بعنوان یک طبقه وارد کارزار صنفی در پیوند با مبارزات سیاسی برای تغییر قوانین ارتجاعی حاکم نشوند، چشم انداز روشنی در وضعیت حقوقی و اجتماعی کارگران بوجود نخواهد آمد. امید است مبارزات اخیر کارگران پروژه ای و پیمانکاری، در اعتراض به حداقل دستمزد، فصل نوینی در تشکل و سازماندهی نوین مبارزات طبقه کارگر در پیوند با خواسته ها و مبارزات سایر اقشار زحمتکش گشوده و به استثمار، فقر، بیکاری، گرانی و بی عدالتی ها پایان داده و حاکمیت سیاسی را دگرگون سازد.

موقعیت شکننده رژیم در موقعیت کنونی:

با توجه به بحران اقتصاد جهانی" نئولیبرایسم" و تاثیر آن بر سیاستهای ورشکسته اقتصادی رژیم، همراه با تداوم اعتراضات و اعتصابات کارگران، معلمان، بازنشستگان و دانش آموزان و زنان، جمهوری اسلامی در تمامی ابعاد" سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ایدئولوژیک" درموقعیت شکننده قرار گرفته است که می توان به دو مورد عمده اشاره کرد.  

1 – جنگ تقسیم قدرت و تشدید تضادهای درونی.

بحران اقتصادی حاکم بر جامعه و عدم تعادل هزینه ها و درآمدهای رژیم، تقصیص بودجه میان نهادهای رنگارنگ مذهبی و ارگانهای سرکوبگر نظامی، امنیتی و انتظامی و همچنین تهیه لوازم و ادوات جنگی و سرکوب شهری را با مشکل جدی روبرو ساخته و تضاد درونی باندهای مافیائی رژیم را به مرحله بسیار حساسی نزدیک کرده است. از طرف دیگر عدم توانائی تامین هزینه نیروهای سرکوب و ریزش نیروها، رژیم توانائی خود را در سرکوب اعتراضات و اعتصابات کارگری و سایر زحمتکشان از دست داده و باندهای مافیائی رژیم را در مقابل هم قرار داده است.   

2 – عدم توانائی مقابله با اعتصابات و اعتراضات کارگران و سایر زحمتکشان.

رژیم اسلامی از همان اوان روی کار آمدن جنگ اعلام نشده ای را بر علیه کارگران، سایر زحمتکشان و زنان آغاز کرد. در مراحل اولیه با توجه به عدم شناخت توده های وسیعی از مردم از اهداف رهبران جمهوری اسلامی، رژیم توانست با کمک روشنفکران اپورتونیست" مذهبی و غیر مذهبی" با سرکوب نیروهای مترقی و شوراهای کارگری و شهری و همچنین شوراهای کشاورزان بخصوص شوراهای خلق ترکمن و جنبش خودمختاری کوردستان، از تداوم انقلاب ضد دیکتاتوری و ضد امپریالیستی جلوگیری و به شکست بکشاند. با گذشت زمان و مشخص شدن ماهیت واقعی حاکمان جمهوری اسلامی اینک مبارزات کارگران و سایر زحمتکشان بخصوص جنبش زنان برای هویت یابی و برابری طلبانه، اشکال جدی تری بخود گرفته است. عدم اعتماد به رژیم و تنفر مردم از مراکز و تبلیغات دینی و ریزش ترس مردم، جمهوری اسلامی را در بن بست عقب نشینی و یا سرنگونی قرار داده است. رژیم جمهوری اسلامی باید بداند که توسل به نیروی قهریه تنها می تواند، جنبش مردمی را رادیکالیزه و قهرآمیز کرده که در این صورت، سران و سردمداران رژیم باید در انتظار دادگاهای علنی توسط شوراهای کارگری و مردمی باشند.   

چه باید کرد؟

کارگران در چنین شرایطی باید هوشیارانه مبارزات خود را سازماندهی کرده و اتحاد طبقاتی کارگران را مستحکم و نهاد ها و شوراهای خود را بوجود آورده و مبارزات صنفی را با مبارزه سیاسی در هم آمیخته و همراه با سایر زحمتکشان زمینه جنبش انقلابی را هموار سازند. کارگران باید بدانند که زندگی آنان با زندگی بیکاران و بازنشستگان و زحمتکشان و خانواده های بی سرپرست و افرادی که توانائی کار ندارند، به هم گره خورده است. یکی از خواسته های کارگران باید، تامین هزینه های زندگی شرافتمندانه و سرپناه آنان از بودجه عمومی باشد. با سازماندهی و طرح خواسته های آنان، می توان ارتش قدرتمندی در مقابل حکومت سرمایه داری اسلامی" دلال و رانتخوار" بوجود آورد و نظم نوین توسط شوراها را برقرار کرد.

خواسته های حداقلی :

1 – تعین حداقل دستمزد بر اساس سبد هزینه یک خانواده که شامل تمامی هزینه های یک زندگی شرافتمندانه شامل سرپناه برای همه کارگران و کارکنان.

2 – تامین تمامی هزینه های افراد" بالغ" و خانواده های اعم از بیکار، ناتوان و بی سرپرست بر اساس یک زندگی شرافتمندانه" شامل سرپناه" از بودجه عمومی.

3 – برابری کامل حقوق زن و مرد در اجتماع و خانه و لغو کامل تبعیض جنسیتی.

4 – افزایش دستمزد بر اساس سوابق شغلی و افزایش تورم.

5 – آموزش" در تمامی مقاطع تحصیلی"، بهداشت و درمان و.. رایگان برای همه.

6 – حمایت از کودکان کار و بی سرپرست و محکومیت کار کودکان

7 – لغو خصوصی سازی و انتقال مالکیت شرکتها و کارخانجات خصوصی شده به مالکیت عمومی.

8 - خلع ید از پیمانکاران و لغو کار پروژه ای و پیمانکاری، استخدام رسمی و دائمی کارگران.

9 – تشکیل شوراها در ادارات دولتی، مراکز تولیدی" صنعتی" و خدماتی و اداره آنان توسط شوراهای کارگران و کارکنان.

10 – جلوگیری از افزایش سن بازنشستگی.

11 – جلوگیری از خام فرشی نفت و ایجاد صنایع جانبی برای رشد تولید و ایجاد کار.

12 – حفاظت از محیط زیست و حمایت از بخش کشاورزی برای تولیدات مورد نیاز داخلی.

13 – تامین امنیت شغلی کارگران، بهداشت و امنیت سلامتی محیط کار برای کارگران و کارکنان.

14 – تعیین حداقل دستمزد توسط شوراهای کارگری.